Hipochondria

Hipochondria

Jest problemem uciążliwym nie tylko dla pacjenta, ale i dla jego najbliższych. Urojona choroba może być przecież tak samo dokuczliwa, jak poważne schorzenie potwierdzone przez lekarza. Skąd bierze się tak uciążliwy problem, jakim jest hipochondria? Co warto wiedzieć na temat tego zjawiska i w jaki sposób można sobie z nim radzić?

Hipochondria, czyli…

O hipochondrii można mówić w chwili, gdy pacjent czuje się chory, choć lekarze nie są w stanie rozpoznać u niego żadnego problemu natury medycznej. Hipochondryk czuje się tymczasem jak osoba ciężko chora, co gorsza – jest w stanie "zapadać" na różne choroby. Czy jest to problem, który można zignorować? Co powinni wiedzieć o tym problemie krewni hipochondryka, którzy skazani są na jego kaprysy?

Cierpienie nie tylko urojone

Warto pamiętać o jednym: choć hipochondria wydaje się problemem śmiesznym i uciążliwym głównie dla otoczenia pacjenta, hipochondryk nie jest symulantem. On nie udaje choroby po to, by zatrzymać przy sobie rodzinę. On naprawdę cierpi i jest faktycznie przekonany o tym, że dotknęła go ciążka choroba. Hipochondria nie jest zatem typowym udawaniem choroby. Ona sama w sobie jest schorzeniem, i to wyjątkowo uciążliwym.

Typowy hipochondryk, czyli…

Hipochondrycy to ludzie, których łączy sporo. Zazwyczaj posiadają oni dość szeroką wiedzę z zakresu medycyny. Jest ona zazwyczaj efektem ich zainteresowań, choć często gromadzenie informacji na temat poszczególnych chorób wynika z chęci zapewnienia sobie maksymalnej ochrony przed schorzeniami. By zapewnić sobie dobrą formę, hipochondryk gromadzi wiedzę na temat poszczególnych schorzeń, wiele uwagi poświęca też obserwacji swego ciała. Każda "nieprawidłowość", każda podejrzana reakcja organizmu sprawia, że hipochondryk szuka dla niej wyjaśnienia. Sam sobie wystawia diagnozę, co gorsza – jest przekonany o tym, że autentycznie cierpi na daną chorobę. Domaga się od lekarza podjęcia stosownego leczenia, choć jednocześnie ze sporym dystansem podchodzi do tego, co lekarz ma mu do powiedzenia.

Hipochondria i jej objawy

Kiedy można mówić o hipochondrii? Od udawania lub od autentycznej choroby czasem ciężko ją odróżnić, warto zatem zwrócić uwagę na te objawy, które zazwyczaj pojawiają się wśród hipochondryków. Objawem dość typowym jest głębokie przekonanie o własnej chorobie oraz o "niewiedzy" lekarza. Hipochondryk zbyt mocno koncentruje się na własnym ciele, przesadnie reagując na każdy objaw, który mógłby wskazywać na autentyczną chorobę. Hipochondria objawia się też zamiłowaniem pacjenta do prowadzenia rozmów na temat zdrowia oraz jego dolegliwości. I choć takie zachowanie jest wyjątkowo uciążliwe dla najbliższego otoczenia, problemu takiego nie można lekceważyć. Dlaczego? Ponieważ hipochondryk czuje się chory, wierzy w swą chorobę, może on autentycznie doprowadzić się do choroby. Lęki oraz stany depresyjne to kolejne problemy, które bardzo często pojawiają się wraz z urojoną chorobą.

Komu hipochondria zagraża najmocniej?

Czy każda osoba, która przesadnie troszczy się o swe zdrowie może stać się hipochondrykiem? Na szczęście nie. Hipochondrykami okazują się najczęściej te osoby, które niepewnie czują się w swym otoczeniu oraz te, które mają tendencje do ulegania wszelkiego rodzaju emocjom. Hipochondria jest też dość powszechnym zjawiskiem wśród osób starzejących się, które nie potrafią poradzić sobie ze zjawiskiem starzenia się. Często urojone choroby łączą się z autentycznymi chorobami o podłoży psychicznym, np. z depresją lub też z schizofrenią.

Jak walczyć z hipochondrią?

Gdy lęk przed chorobą oraz urojone dolegliwości zaczynają poważnie utrudniać życie i choremu, i jego bliskim, niezbędna staje się walka z hipochondrią. Niestety, leczenie tego problemu wcale nie jest tak proste, jak mogłoby się wydawać. Leczenie hipochondrii musi być dostosowane do przyczyn problemu, zatem najważniejsza kwestią będzie dotarcie do źródła kłopotów. Od tego zależy dalsza terapia. Często leczenie ogranicza się do prowadzenia rozmów z pacjentem i udzielania mu prostych porad, choć w wielu przypadkach niezbędna okazuje się psychoterapia. Sporadycznie zdarzają się też takie sytuacje, w których leczenie trzeba wspierać środkami psychofarmaceutycznymi.

Choć hipochondria często bywa traktowana z przymrużeniem oka, jest to problem, którego nie można ignorować. Chory cierpi, a skutki urojonych chorób mogą mieć dla niego poważne konsekwencje. I choć hipochondryk w rodzinie to bez wątpienia spory problem, niezbędne staje się udzielenie mu profesjonalnej pomocy oraz znalezienie specjalisty, który będzie mógł podjąć skuteczne leczenie pacjenta z hipochondrią.